ks. Leszek Smoliński
Zamyślenia w Dzień Pański - 11 niedziela w ciągu roku.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2009
wydrukuj ten artykułLUD PIELGRZYMI
Życie ludzkie jest często porównywane do wędrówki, a o człowieku mówimy, że przemierza życiowe szlaki w poszukiwaniu celu i sensu. Dla człowieka wierzącego pielgrzymka to symbol indywidualnej wędrówki śladami Odkupiciela, która prowadzi do domu Ojca. Przewodnikiem na tej drodze jest słowo Boże. To ono wskazuje właściwy kierunek życia i postępowania, które prowadzi do Chrystusa, Dawcy życia wiecznego.
Pielgrzym poszukuje śladów Boga w spotkanych ludziach, codziennych wydarzeniach czy niespodziewanych sytuacjach. Ma świadomość, że Królestwo Boże, którego jest uczestnikiem, wzrasta powoli, ale pewnie, gdyż jego mocą jest sam Bóg. Pielgrzymka wyraża prawdę o nieustannej czujności człowieka wobec własnej ułomności i przygotowuje go wewnętrznie do przemiany serca. Przez czuwanie, post i modlitwę pielgrzym postępuje naprzód drogą chrześcijańskiej doskonałości, starając się dojść z pomocą łaski Bożej „[…] do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa” (Ef 4,13).
Być pielgrzymem oznacza więc wędrować przez życie z Kościołem drogą oczyszczenia i dziękczynienia, drogą wewnętrznego rozwoju. Wobec tego warto spojrzeć na swoje życie oczyma pielgrzyma, zobaczyć siebie jako gościa na ziemi, a zarazem jej gospodarza, rozliczyć się z marnotrawienia talentów i dziękować za otrzymane skarby.
„Historia Kościoła jest żywą kroniką pielgrzymki, która nigdy się nie kończy” (Jan Paweł II, Incarnationis Mysterium, 7). Pielgrzymka przez ziemię pomaga poznać Boga i odnaleźć człowieka, pomaga przeżyć różne doświadczenia, odkryć siebie i swoją drogę życia oraz poznać potęgę modlitwy.
Największym pielgrzymem naszych czasów, misjonarzem całego świata i podróżnikiem był z pewnością Sługa Boży Jan Paweł II. Docierał z Ewangelią do krajów położonych na wszystkich kontynentach świata. Odbył 102 pielgrzymki zagraniczne oraz 142 podróże na terenie Włoch. Odwiedził 301 rzymskich parafii na 334 istniejące. W czasie odwiedzin jednej z nich Papież spotkał się z dziećmi, które zarzuciły go pytaniami. „Dlaczego ciągle podróżujesz po świecie?” – takie odważne pytanie zadał jedenastoletni chłopiec. Papież popatrzył uważnie na chłopca i odpowiedział: „Ponieważ cały świat nie jest tutaj”. „Ale czy nie podróżujesz czasem jak turysta?” – dopytywał dalej śmiały chłopiec. „To byłoby piękne, ale Papieża obowiązuje jednak pewna dyscyplina. Ale dlaczego zadałeś mi to pytanie?” – zwrócił się do rezolutnego rozmówcy Ojciec Święty i po chwili sam wyjaśnił: „Czytałeś to, co powiedział Pan Jezus? «Idźcie i głoście Ewangelię całemu światu». Tak więc i ja idę do całego świata”.
W świecie, w którym żyjemy, „[…] jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana” (2 Kor 5,6). Dlatego przez całe życie trzeba godnie żyć. Niech zakończeniem naszego rozważania staną się słowa modlitwy kard. Johna Henry’ego Newmana:
Prowadź mnie, Światło, swą błogą opieką,
Światło odwieczne.
Noc mroczna, dom mój tak bardzo daleko,
Więc Ty mnie prowadź.
Nie proszę rajów odległych widoku,
Starczy promyczek dla jednego kroku.
Nie zawsze tak się modliłem jak teraz,
Światło odwieczne.
Sam chciałem widzieć, sam chciałem wybierać
Swą własną drogę.
Pomimo trwogi łaknąłem barw świata,
Ufny w swą siłę. […]
O, czuwaj nade mną.
